Vagabonds Home
Norbert Marcjanik, Grażyna Wikierska
Praca porusza problem życia w różnych przestrzeniach. Inspiracją był czworokąt HEIDEGGERA, który (dodam) obejmuje: niebo, ziemię, istoty boskie i śmiertelną wspólnotę. Po czasie "ewolucji" i dzięki postępowi człowiek zaczął się poruszać po innych płaszczyznach, przestrzeniach - nierzeczywistościach udających rzeczywistość. Przestrzeń telewizyjna - to następny czworokąt. Człowiek bytuje w świecie, ale jednocześnie jakby poza światem. Możemy zadać sobie pytanie: do czego teraz przynależymy? Poprzez telewizję następuje historyczne usensownianie, próba powrotu do źródeł, do bezczasowej prawdy na już opustoszałej ziemi. Ciasne i ograniczające jest tzw. nasze cywilizowane życie, drogo płacimy za bezpieczeństwo "zacisznego życia" - własną wolnością, prawdziwą niezależnością myśli i działań. Powszechna nieprzytomność, na wpół świadomych wędrowców kanapowych z pilotem w ręku, wędrowców mieszkalnych. Niemoc wobec ogromu wielości. Wypłoch świata wielkiego ruchu - zamknięty uciekinier, ujednolicony, bierny. Instalacja (trwająca w czasie) - powtórzenie sytuacji, chęć pokazania przestrzeni w przestrzeni; sytuacja podwójna - pokazanie życia. Kamera - podgląda wnętrza mieszkań, z zewnątrz poprzez zdradliwe okna. Obrazom, czyli: zapalonej lampie, rozświetlającemu pokój telewizorowi, ludziom wykonującym jakieś czynności, albo zwyczajnie krzątającym się - towarzyszą dźwięki: kapiącej wody, "gwiżdżącego" czajnika, szczekającego psa, chrapania, śpiewających ptaszków w klatce itp. W dwóch monitorach powoli przewijają się teksty wraz z głosem czytającej lektorki:
STO OKIEN
NA WIDOK
WIDOK TEN SAM
W MURACH OBOK SIEBIE
NAD I POD, OBOK
ZAPALONE LAMPY SUFITÓW
PRESTRZEŃ WYPEŁNIONA ŚWIATŁEM
SZTUCZNYM
PEŁNYM ZGRZYTÓW
Druga praca, której poświęcono osobne pomieszczenie, jest jakby konkluzją tej pierwszej. Kamerą video został zarejestrowany sam moment włączenia i wyłączenia telewizorów. Moment pojawia się i znikania. Moment z pozoru nieważny, ale w gruncie rzeczy najważniejszy – jedynie niezauważalny.
Grażyna Wikierska |
